تاخیرهای حرکتی در سال اول و دوم زندگی کودک می توانند به عنوان سرنخ و نشانه برای وجود اختلالات در کودک باشند. محققان نشان داده اند که تاخیرهای حرکتی اولیه در یک تا دو سال اول زندگی ، به عنوان اولین خط قرمز برای هشدار در مورد وجود اختلالات رشدی خاص و پیگیری های جدی تر می باشد. یکی از اختلالاتی که با تاخیرهای حرکتی در سال اول زندگی ارتباط تنگاتنگی دارد، اوتیسم می باشد. هریس در سال 2017 در مطالعه ای این موضوع را بررسی کرد. نتایج مطالعه او نشان داد که تاخیر حرکتی در سال اول زندگی می تواند پیش بینی کننده ابتلا به اوتیسم باشد. به عبارتی کودکانی که در دو- سه سالگی به عنوان اوتیسمی تشخیص د اده شده بودند، در سال اول زندگی تاخیرهای حرکتی مهمی داشتند. در اختلال اوتیسم کودک ضعف شدیدی در ارتباطات و تعاملات اجتماعی دارد و علاقه خاصی به انجام کارها و رفتارهای تکراری نشان می دهد. لذا والدین عزیز باید در دوسال اول زندگی کودک نظارت جدی و مداومی بر مهارت های حرکتی کودک داشته باشند. از جمله مهارت های حرکتی که کوک در دو سال اول زندگی کسب می کند شامل غلتیدن، سینه خیز رفتن، چهاردست و پا رفتن، نشستن، ایستادن، راه رفتن می باشد که هرکدام در بازه زمانی خاصی باید ظاهر شوند و تاخیر در ظهور این مهارت های باید بطور جدی پیگیری شود. خانواده های محترم باید در نظر بگیرند که توجه به این تاخیرهای حرکتی و پیگیری آنها، منجر به شناسایی زودهنگام اختلالات رشدی و حرکتی کودکان و در نتیجه ارجاع سریع تر برای انجام مداخلات می شود.
